13 CLIMBS IN GREEN AND LOVELY ENGLAND.
ENGELAND. Land van links rijden , Pounds, Miles, Yards en Feet . Ook land van groene heuvels , schapen en schitterende landschappen. Van 17 tot 31 juli 2015 maakten we een rondtrip langs Dover, Cambridge, het Peak District, een dagje Liverpool en het Lake District. Buiten een mooie universiteitsstad, schitterende wandelingen , een dagje Beatles in Liverpool , fietste ik ook 13 prachtige heuvels en passen in het land van "Scones" en "Fish and Chips". Hieronder kan u een uitgebreid verslag lezen van deze fietstochten.
Rit door het hart van Peak District. Maandag 20 juli 2015. 68km
Wanneer ik iets na de middag de MTB klaarmaak in Castleton miezert het een beetje en is het fris..Dadelijk ga ik voor de tweede keer in een kleine week de mooie, smalle Winnats Pass over, die tot meer dan 20% stijgt. Al snel ben ik op de top van Mam Tor , mijn eerste BIG in Engeland ! Het regent iets steviger, maar gelukkig wordt het droog in de afzink naar Chapel en Le Frith.
Ik kan nog 55km droog verder rijden. Via mooie hellende wegen rij ik door naar Hayfield over de A624 en de snelle afdaling naar Glossop. Ondanks de steeds dreigende wolken blijft het gelukkig droog. Mijn nieuwe MTB (die ik speciaal meegenomen heb voor de percentages boven de 20%) bolt ook prima over de asfaltwegen. Links rijden lukt me best , enkel in het begin leek het tricky om de bochten te nemen omdat je steeds tegenkomend verkeer verwacht op je eigen rijvak, doch na een paar korte proefritjes gaat deze lange rit me iets beter af. Door het drukke centrum van het mooie Glossop gaat het rechtdoor en terug omhoog via een schitterend stukje fietsweg over de rustige B6105. Hier geeft het Peak District de indruk van de Vlaamse Ardennen en de Vogezen tegelijkertijd. Iets later zie ik links onder me het Woodhead reservoir liggen, je zou het niet zeggen , maar dit mooie gebied ligt letterlijk geprangd tussen grootsteden Sheffield en Manchester. Daarom dat er zoveel Britten voor een verlengd weekend of langer naar toe komen. Buiten heerlijk fietsen kan je er ook prachtige wandelingen maken.
Als ik het Woodhead meer oversteek dien ik bijna 1 km langs de drukke A628 te rijden die beide steden verbindt. Daarna komt de stilte me tegemoet en draai ik links de A6024 op naar de top van de Holme Moss. Deze prachtige klim reden de Tour renners ook in 2014 toen die startte in Yorkshire.
Via schitterende bloemenvelden en donkere berghellingen gaat de klim bijna in één rechte lijn de hoogte in. Zwaarder dan 13% wordt het niet en naargelang ik hogerop rijd wordt de omgeving steeds indrukwekkender. Hoog zijn ze niet , de hellingen in Engeland, maar ze hebben soms wel de allure van het hooggebergte. Op de top staat een bord met de pashoogte in feet en meters en een hoge mast. Het waait er stevig, laat me vlug fotograferen door een vriendelijke Britse dame , Engelsen zijn hoffelijk , en daal deze mooie pas terug af van waar ik kwam, hoofd lekker in de wind !
Via dezelfde weg rij ik terug naar Glossop, daar linksaf de Snake Pass op. Een klim die me naar een hoogte brengt van 512 meter. Hij is langs deze kant “slechts” 7km lang maar wel van een onvergelijkbare schoonheid. Na enkele mooie bochten , prachtig bezaaide velden , honderden schapen kom ik boven het plateau waar de top zich bevind. Er starten zowel links als rechts wandelpaden, de omgeving is er schitterend. Een lange weg gaat de andere kant uit richting afdaling , eentje uit de oude doos, goedlopend asfalt, breed , niet te steil en lekker lang; go Dirk !!!
Aan het Ladybower reservoir draai ik rechts op, een bekende weg , want de dag voordien reed ik deze Snake Pass op vanuit deze kant. Via Bamford en Hope kom ik aan in onze mooie verblijfplaats Castleton en zullen de Scones met cream en jam weer heerlijk smaken !!
Donderdag 23 juli : doorreisdag van Peak naar Lake District.
Met pijn in het hart verlaten we na 4 mooie dagen het Peak District. Castleton en omgeving gaven ons alles wat we ervan mochten verwachten . Op deze doorreisdag plan ik twee BIGS te rijden in het hellende Yorkshire. Net voorbij Halifax houden we een eerste keer halt in Luddenden voor de klim naar de Oxenhope Moor. Deze 8km lange klim brengt me naar een hoogvlakte tot op 433m. Net buiten het dorp gaat het eerste gedeelte erg op en af met pieken tot 25% en dien ik veel te schakelen. De smalle weg noopt me aan tot voorzichtigheid. Wanneer ik ongeveer halfweg linksop Withens Road opdraai, ligt de weg ver open en milderen de percentages. In de verte zie ik de windmolens die de top mee markeren en weet ik waar ik naartoe moet. Voorbij dit punt klimt de weg nog even door naar de schitterende hoogvlakte en een prachtig meer. In alle rust en stilte neem ik op de top wat foto's en daal terug af naar de wagen. Snuit in de volle wind met een mijlenver uitzicht, wat kan fietsen toch mooi zijn !
Na een autorit van bijna een uurtje arriveren we in de namiddag in het gezellige en mooie Ilkley. Van hieruit is het slechts iets meer dan 2km klimmen naar de "Inn" Cow and Calf , die mooi ligt te blinken in de juli zon en de omringende hellingen. De klim is niet zwaar (tot 15%) en snel weggefietst. Boven de op de top is het vergezicht subliem en smaakt de lunch iets later overheerlijk bij een lekkere kop koffie.
Vrijdag 24 juli : Wrynose en Hard Knott Pass : steilste wat je in Engeland kan rijden.
Gisterenavond arriveerden we in het Lake District in onze vrij afgelegen en zeer rustige Inn , The Mortal Man , gelegen in Troutbeck met zicht op het Windermere en de prachtige groene bergen. Het is hier, in het noorden van Engeland , een stukje frisser en dat merken we ook op onze eerste wandeling. In de vroege namiddag spring ik de fiets op (het is droog) om een tochtje te maken in het hart van de Cumbrian Mountains , goed voor 52km en 1410 hoogtemeters. Via het drukke Ambleside en de oevers van het Windermere, kom ik al snel op de rustige A593 , die golvend naar Skelwith Bridge gaat. Vandaag ga ik keihard moeten klimmen , want de tweeling Wrynose en Hard Knott Pass behoren tot het zwaarste wat er in Engeland te fietsen valt.... Simon Warren's boek "100 greatest cycling climbs" waarschuwt me al enkele maanden en ligt steevast op het nachtkastje tijdens deze veertiendaagse reis. In Skelwith Bridge moet ik linksop , een bord waarschuwt met opschriften als "Extreme Caution" en "Narrow Route" en geeft bovenal 30% aan ! De aanloop gaat tot iets meer dan 10% , maar enkele kilometers verder is het lachen gedaan en voorbij de laatste boerderijen zie ik een smalle weg richting hemel gaan tussen sublieme bergen , wow !! Een bord van 25% geeft het begin van het moeilijke stuk aan en hier geeft de Wrynose Pass alles .... en ik ook . De passerende auto's bezorgen me meer moeite dan de klim zelf , want de weg is echt smal ! Met wat moeite bereik ik voldaan de top van deze puist , die me toch een 3-tal kilometer tot het uiterste dreef. Snel steek ik door , de al even steile afdaling naar een prachtige vallei tussen de twee passen, want iets verderop ligt het monster van Cumbria: de Hard Knott Pass! Rechts steek ik een brug over en kan eraan beginnen. Percentages die tot 30% gaan in de wel zeer steile bochten zijn mijn deel, en ik heb alle moeite om mezelf en de fiets recht te houden. Ook hier weer is het wel vrij drukke verkeer een beetje spelbreker. De wagens hebben alle moeite van de wereld om elkaar te passeren en ik word meermaals gehinderd. Uitgeput haal ik de top en lijk wel boven op een Alpencol te staan! Afdalen doe ik langs dezelfde kant , waardoor de schijfremmen wel erg warm worden.... en moet ik terug de Wrynose Pass over langs de westzijde, die gelukkig iets minder zwaar is , maar toch nog aantrekt tot 20% . Een vriendelijke Britse meneer heeft wat actiefoto's genomen van mijn beklimming, die de dag daarop keurig in mijn mailbox zitten en een mooie souvenir zijn. Via dezelfde weg gaat het terug naar Ambleside. Net voor het centrum draai ik linksop naar de top van de Kirkstone Pass, langs een klim die zichzelf "The Struggle" noemt. En die naam is zeker niet gestolen..... Al strompelend baan ik me een weg naar boven , percentages die er niet om liegen en een heel lang deel tussen de 15 en 20% blijven..... De laatste anderhalve kilometer gaat het landschap helemaal open en is een echt berggevoel mijn deel. In de verte (en de hoogte) staat de Inn bovenop de pas. Moet ik daar nog naartoe? De laatste kilometer valt nog mee, steiler dan 13% wordt het niet meer. Bovenop de 454 meter hoge Kirkstone Pass is het frisjes , maar supermooi ! Na een afdaling van 5km ben ik terug aan ons hotel, wat een rit !!!
Zaterdag 25 juli: via Keswick naar de Whinlatter en Honister Pass.(48km en 800 hoogtemeters).
De meest zonnige en zomerse dag tijdens ons verblijf kondigt zich vandaag aan. Na de voormiddag wandeling wordt de fiets op de auto geladen en rij ik naar Keswick. Even moet ik zoeken naar een gratis parkeerplaats, die net buiten het dorp zich aanbiedt. Na 8 km is het in Braithwate even zoeken naar de voet van de Whinlatter Pass. De klim, die 4,5km lang is , stijgt zeer regelmatig door het bos naar de top. Met een klein stukje de eerste kilometer van bijna 20% wordt het daarna een echte loper. Weinig spectaculaire uitzichten langs deze zijde en ook boven rij ik nog steeds langs de bomen. De afdaling naar High Lorton is wel erg mooi met vergezichten en een echt berggevoel. Wanneer ik links de afslag neem naar de rustige B5289 volgt het mooiste stukje fietsen van deze vakantie ! Al snel komt langs de rechterkant het Crummock Water in zicht en even later ook het Buttermere. De route langs deze twee meren is van een onnavolgbare schoonheid. De bergen en de blauwe zomerlucht maken het plaatje perfect. Dit is echt genieten ! In Gatesgarth wordt de vallei smaller en doemt de mooiste aller Lake Passes op: de Honister Pass. Via een schitterende vallei met alles erop en eraan (hoge bergwanden, watervallen) gaat de weg hemelwaarts. Deze klim heeft werkelijk alles , van verbluffende schoonheid tot percentages boven de 25% in de laatste 500 meter. Het is weer balanceren met de zwaartekracht, de benen laten spreken en een juichkreet wanneer ik de laatste loodjes naar de top heb weggetrapt. Eerst even genieten , een foto laten nemen en dan de zeer steile afdaling nemen richting Keswick. Vooraleer ik daar terug aankom , geeft het Derwent Water de climax van alweer een prachtige fietstocht !
Maandag 27 / Dinsdag 28 juli : bergjes op verplaatsing.
Zo mooi het weer op zaterdag was, zo nat wordt het vanaf zondagmiddag. Een regenzone trekt voorbij, die we tijdens onze wandeling net voorbleven. Op maandag blijft het miezeren, maar trekken we toch voor enkele uurtjes de bergen in. Daarna maak ik de fiets klaar voor de verplaatsing naar het gebergte "The Pennines", dat zich aan de oostzijde van het Lake District bevindt. Daar ligt mijn volgende BIG, de Hartside Cross, die eventueel te combineren valt met de Great Dun Fell. Wanneer ik de fiets op de top klaarmaak regent het volop en wordt het een natte afdaling richting Alston. Daar maak ik rechtsomkeer en weet perfect wat me te wachten staat. Deze Hartside Cross is langs deze zijde wel bijna 10km lang, maar zeker niet steil. Door de overvloedige regen wordt het toch afzien tot boven. De vergezichten tijdens het klimmen geven wel een mysterieuze indruk bij dit druilerige weer. Boven op de Hartside Cross houd ik het voor bekeken en rij niet verder naar de Great Dun Fell. Nat stap ik in de wagen en kom ik met blauwe lippen terug aan in de hotelkamer. Een bijzonder warm bad kan wonderen verrichten en .... ik zal deze klim niet snel vergeten...
Op dinsdag is het droog, maar bewolkt. We doen het rustig aan en vrouwtje Carine besluit om me te rijden naar de voet van de Fleet Moss. Het is een uurtje rijden naar deze klim , die gelegen is in de Yorkshire Dales en start in het gezellige dorp Hawes. Hier is vandaag de markt aan de gang , ideaal voor Carine die een bezoekje brengt. Ik maak me klaar en start in het dorp aan de 7km lange beklimming. De weg gaat stevig de hoogte in de eerste 500 meter, om daarna wat af te zwakken. Even verder wordt het vooral erg rustig en is genieten weer de boodschap. Iets over halfweg volgt het moeilijkste gedeelte, ik zie de klim voor me uit en dit stukje asfalt gaat tot 22% de hoogte in. Mijn klein MTB verzetje komt me weer goed van pas. Boven is het nog even rechtdoor, even later linksaf met nog een knik tot 20% , om daarna in een verlaten landschap terecht te komen van schapen, heide en hoogvlakte. Helemaal alleen is het wederom een subliem gevoel hier te zijn. De afdaling is snel verteerd en de lunch nadien smaakt overheerlijk in Hawes.
Woensdag 29 juli : laatste dag Lake District en topklim !
Onze dagwandeling is vandaag veruit de mooiste die we gedaan hebben. Vanaf ons hotel wandelen we 6 uur door en over de heuvels van de Cumbrian mountians. Met magnifieke vergezichten op bergtoppen en meren en een aangename 18° wordt het een topwandeling om nooit te vergeten. In de namiddag koester ik nog grote plannen en wil niet huiswaarts keren zonder de mooiste klim gedaan te hebben die een eindje verderop ligt, dus laad ik de fiets rond een uurtje of halfdrie op de wagen. Over de Kirkstone Pass en langsheen Penrith, om even later te parkeren in Kirkby Thore. Van daar uit zie ik de witte bol reeds in de verte blinken aan de horizon. Nu fiets ik op weg naar de "Great Dun Fell", met 848 meter de tweede hoogste berg van The Pennines en van Engeland. Deze klim is bijna 10km lang , en stijgt gemiddeld 7% met stroken tot 20%.
Na bijna 5km fietsen over rustige wegen draait de route in Knock linksop en kan het feest beginnen ! Er mag geen gemotoriseerd verkeer naar de top en dus is het zalig rijden , helemaal alleen. De zeer goed geasfalteerde smalle weg kronkelt langs mooie groene heuvels naar omhoog en de afmosfeer doet de rest. De lucht is "jachtig" en er dreigen regenwolken. Een lang recht stuk gaat sterk opwaarts tot aan een "Caddle Grid" waar ik even van de fiets moet om het hek te openen. Daarna volgt een eerste echte beproeving, waar het asfalt tot bijna 20% aantrekt.
Via een grote bocht naar rechts (die rond de top draait) gaat het daarna weer naar links en verdwijnt de witte bol op de top even uit mijn gezichtsveld. Even later staat me het zwaarste stukje te wachten , een strook tussen de 15 en de 20%. Twee wandelaars (de eerste mensen die ik hier zie) komen me tegemoet en het blijken Belgen te zijn! Een kort saluut vanop de fiets en weer verder omhoog,door een smalle groene kloof, die uiteindelijk naar links draait , waardoor de witte bol wel echt dichtbij komt. De laatste 1,5km kondigt zich aan , bij een volgende Caddle Grid kan ik even opzij en onverhard passeren. Nog even doorzetten, het is intussen wat beginnen regenen en daar is de top!
Ik zet me naast het gebouw en de grote witte bol en neem wat foto's. Het regent een beetje harder, de vergezichten zijn door de regen en de wolken een beetje belemmerd. Toch is deze klim echt wereldtop, zowel landschappelijk en zeker ook qua klimbeleving. Lang blijf ik niet boven (het is er fris en chilly, ongeveer 12°), tijdens de natte afdaling moet ik nog even stevig in de remmen voor een overstekend schaap. Simon Warren heeft overschot van gelijk in het tweede deel van de reeks "Another 100 greatest cycling climbs" , waar hij een kwotering geeft van 11/10 en stelt dat dit "The greatest climb in England" is . Een berg die me nog lang zal bijblijven. Wanneer ik terug beneden ben, kijk ik nog even naar de "grote witte bol" en is het intussen gestopt met regenen..... Een echte climax om in schoonheid te eindigen.
Foto's : zie de blogpagina op deze site .
Gpx files zijn op eenvoudig verzoek te verkrijgen. Stuur een mail naar : [email protected]
Cijfers Engeland:
Aantal gereden klims : 17 (waarvan 13 BIGS)
Aantal gereden kilometers:350,3
Aantal hoogtemeters : 6894
Rit door het hart van Peak District. Maandag 20 juli 2015. 68km
Wanneer ik iets na de middag de MTB klaarmaak in Castleton miezert het een beetje en is het fris..Dadelijk ga ik voor de tweede keer in een kleine week de mooie, smalle Winnats Pass over, die tot meer dan 20% stijgt. Al snel ben ik op de top van Mam Tor , mijn eerste BIG in Engeland ! Het regent iets steviger, maar gelukkig wordt het droog in de afzink naar Chapel en Le Frith.
Ik kan nog 55km droog verder rijden. Via mooie hellende wegen rij ik door naar Hayfield over de A624 en de snelle afdaling naar Glossop. Ondanks de steeds dreigende wolken blijft het gelukkig droog. Mijn nieuwe MTB (die ik speciaal meegenomen heb voor de percentages boven de 20%) bolt ook prima over de asfaltwegen. Links rijden lukt me best , enkel in het begin leek het tricky om de bochten te nemen omdat je steeds tegenkomend verkeer verwacht op je eigen rijvak, doch na een paar korte proefritjes gaat deze lange rit me iets beter af. Door het drukke centrum van het mooie Glossop gaat het rechtdoor en terug omhoog via een schitterend stukje fietsweg over de rustige B6105. Hier geeft het Peak District de indruk van de Vlaamse Ardennen en de Vogezen tegelijkertijd. Iets later zie ik links onder me het Woodhead reservoir liggen, je zou het niet zeggen , maar dit mooie gebied ligt letterlijk geprangd tussen grootsteden Sheffield en Manchester. Daarom dat er zoveel Britten voor een verlengd weekend of langer naar toe komen. Buiten heerlijk fietsen kan je er ook prachtige wandelingen maken.
Als ik het Woodhead meer oversteek dien ik bijna 1 km langs de drukke A628 te rijden die beide steden verbindt. Daarna komt de stilte me tegemoet en draai ik links de A6024 op naar de top van de Holme Moss. Deze prachtige klim reden de Tour renners ook in 2014 toen die startte in Yorkshire.
Via schitterende bloemenvelden en donkere berghellingen gaat de klim bijna in één rechte lijn de hoogte in. Zwaarder dan 13% wordt het niet en naargelang ik hogerop rijd wordt de omgeving steeds indrukwekkender. Hoog zijn ze niet , de hellingen in Engeland, maar ze hebben soms wel de allure van het hooggebergte. Op de top staat een bord met de pashoogte in feet en meters en een hoge mast. Het waait er stevig, laat me vlug fotograferen door een vriendelijke Britse dame , Engelsen zijn hoffelijk , en daal deze mooie pas terug af van waar ik kwam, hoofd lekker in de wind !
Via dezelfde weg rij ik terug naar Glossop, daar linksaf de Snake Pass op. Een klim die me naar een hoogte brengt van 512 meter. Hij is langs deze kant “slechts” 7km lang maar wel van een onvergelijkbare schoonheid. Na enkele mooie bochten , prachtig bezaaide velden , honderden schapen kom ik boven het plateau waar de top zich bevind. Er starten zowel links als rechts wandelpaden, de omgeving is er schitterend. Een lange weg gaat de andere kant uit richting afdaling , eentje uit de oude doos, goedlopend asfalt, breed , niet te steil en lekker lang; go Dirk !!!
Aan het Ladybower reservoir draai ik rechts op, een bekende weg , want de dag voordien reed ik deze Snake Pass op vanuit deze kant. Via Bamford en Hope kom ik aan in onze mooie verblijfplaats Castleton en zullen de Scones met cream en jam weer heerlijk smaken !!
Donderdag 23 juli : doorreisdag van Peak naar Lake District.
Met pijn in het hart verlaten we na 4 mooie dagen het Peak District. Castleton en omgeving gaven ons alles wat we ervan mochten verwachten . Op deze doorreisdag plan ik twee BIGS te rijden in het hellende Yorkshire. Net voorbij Halifax houden we een eerste keer halt in Luddenden voor de klim naar de Oxenhope Moor. Deze 8km lange klim brengt me naar een hoogvlakte tot op 433m. Net buiten het dorp gaat het eerste gedeelte erg op en af met pieken tot 25% en dien ik veel te schakelen. De smalle weg noopt me aan tot voorzichtigheid. Wanneer ik ongeveer halfweg linksop Withens Road opdraai, ligt de weg ver open en milderen de percentages. In de verte zie ik de windmolens die de top mee markeren en weet ik waar ik naartoe moet. Voorbij dit punt klimt de weg nog even door naar de schitterende hoogvlakte en een prachtig meer. In alle rust en stilte neem ik op de top wat foto's en daal terug af naar de wagen. Snuit in de volle wind met een mijlenver uitzicht, wat kan fietsen toch mooi zijn !
Na een autorit van bijna een uurtje arriveren we in de namiddag in het gezellige en mooie Ilkley. Van hieruit is het slechts iets meer dan 2km klimmen naar de "Inn" Cow and Calf , die mooi ligt te blinken in de juli zon en de omringende hellingen. De klim is niet zwaar (tot 15%) en snel weggefietst. Boven de op de top is het vergezicht subliem en smaakt de lunch iets later overheerlijk bij een lekkere kop koffie.
Vrijdag 24 juli : Wrynose en Hard Knott Pass : steilste wat je in Engeland kan rijden.
Gisterenavond arriveerden we in het Lake District in onze vrij afgelegen en zeer rustige Inn , The Mortal Man , gelegen in Troutbeck met zicht op het Windermere en de prachtige groene bergen. Het is hier, in het noorden van Engeland , een stukje frisser en dat merken we ook op onze eerste wandeling. In de vroege namiddag spring ik de fiets op (het is droog) om een tochtje te maken in het hart van de Cumbrian Mountains , goed voor 52km en 1410 hoogtemeters. Via het drukke Ambleside en de oevers van het Windermere, kom ik al snel op de rustige A593 , die golvend naar Skelwith Bridge gaat. Vandaag ga ik keihard moeten klimmen , want de tweeling Wrynose en Hard Knott Pass behoren tot het zwaarste wat er in Engeland te fietsen valt.... Simon Warren's boek "100 greatest cycling climbs" waarschuwt me al enkele maanden en ligt steevast op het nachtkastje tijdens deze veertiendaagse reis. In Skelwith Bridge moet ik linksop , een bord waarschuwt met opschriften als "Extreme Caution" en "Narrow Route" en geeft bovenal 30% aan ! De aanloop gaat tot iets meer dan 10% , maar enkele kilometers verder is het lachen gedaan en voorbij de laatste boerderijen zie ik een smalle weg richting hemel gaan tussen sublieme bergen , wow !! Een bord van 25% geeft het begin van het moeilijke stuk aan en hier geeft de Wrynose Pass alles .... en ik ook . De passerende auto's bezorgen me meer moeite dan de klim zelf , want de weg is echt smal ! Met wat moeite bereik ik voldaan de top van deze puist , die me toch een 3-tal kilometer tot het uiterste dreef. Snel steek ik door , de al even steile afdaling naar een prachtige vallei tussen de twee passen, want iets verderop ligt het monster van Cumbria: de Hard Knott Pass! Rechts steek ik een brug over en kan eraan beginnen. Percentages die tot 30% gaan in de wel zeer steile bochten zijn mijn deel, en ik heb alle moeite om mezelf en de fiets recht te houden. Ook hier weer is het wel vrij drukke verkeer een beetje spelbreker. De wagens hebben alle moeite van de wereld om elkaar te passeren en ik word meermaals gehinderd. Uitgeput haal ik de top en lijk wel boven op een Alpencol te staan! Afdalen doe ik langs dezelfde kant , waardoor de schijfremmen wel erg warm worden.... en moet ik terug de Wrynose Pass over langs de westzijde, die gelukkig iets minder zwaar is , maar toch nog aantrekt tot 20% . Een vriendelijke Britse meneer heeft wat actiefoto's genomen van mijn beklimming, die de dag daarop keurig in mijn mailbox zitten en een mooie souvenir zijn. Via dezelfde weg gaat het terug naar Ambleside. Net voor het centrum draai ik linksop naar de top van de Kirkstone Pass, langs een klim die zichzelf "The Struggle" noemt. En die naam is zeker niet gestolen..... Al strompelend baan ik me een weg naar boven , percentages die er niet om liegen en een heel lang deel tussen de 15 en 20% blijven..... De laatste anderhalve kilometer gaat het landschap helemaal open en is een echt berggevoel mijn deel. In de verte (en de hoogte) staat de Inn bovenop de pas. Moet ik daar nog naartoe? De laatste kilometer valt nog mee, steiler dan 13% wordt het niet meer. Bovenop de 454 meter hoge Kirkstone Pass is het frisjes , maar supermooi ! Na een afdaling van 5km ben ik terug aan ons hotel, wat een rit !!!
Zaterdag 25 juli: via Keswick naar de Whinlatter en Honister Pass.(48km en 800 hoogtemeters).
De meest zonnige en zomerse dag tijdens ons verblijf kondigt zich vandaag aan. Na de voormiddag wandeling wordt de fiets op de auto geladen en rij ik naar Keswick. Even moet ik zoeken naar een gratis parkeerplaats, die net buiten het dorp zich aanbiedt. Na 8 km is het in Braithwate even zoeken naar de voet van de Whinlatter Pass. De klim, die 4,5km lang is , stijgt zeer regelmatig door het bos naar de top. Met een klein stukje de eerste kilometer van bijna 20% wordt het daarna een echte loper. Weinig spectaculaire uitzichten langs deze zijde en ook boven rij ik nog steeds langs de bomen. De afdaling naar High Lorton is wel erg mooi met vergezichten en een echt berggevoel. Wanneer ik links de afslag neem naar de rustige B5289 volgt het mooiste stukje fietsen van deze vakantie ! Al snel komt langs de rechterkant het Crummock Water in zicht en even later ook het Buttermere. De route langs deze twee meren is van een onnavolgbare schoonheid. De bergen en de blauwe zomerlucht maken het plaatje perfect. Dit is echt genieten ! In Gatesgarth wordt de vallei smaller en doemt de mooiste aller Lake Passes op: de Honister Pass. Via een schitterende vallei met alles erop en eraan (hoge bergwanden, watervallen) gaat de weg hemelwaarts. Deze klim heeft werkelijk alles , van verbluffende schoonheid tot percentages boven de 25% in de laatste 500 meter. Het is weer balanceren met de zwaartekracht, de benen laten spreken en een juichkreet wanneer ik de laatste loodjes naar de top heb weggetrapt. Eerst even genieten , een foto laten nemen en dan de zeer steile afdaling nemen richting Keswick. Vooraleer ik daar terug aankom , geeft het Derwent Water de climax van alweer een prachtige fietstocht !
Maandag 27 / Dinsdag 28 juli : bergjes op verplaatsing.
Zo mooi het weer op zaterdag was, zo nat wordt het vanaf zondagmiddag. Een regenzone trekt voorbij, die we tijdens onze wandeling net voorbleven. Op maandag blijft het miezeren, maar trekken we toch voor enkele uurtjes de bergen in. Daarna maak ik de fiets klaar voor de verplaatsing naar het gebergte "The Pennines", dat zich aan de oostzijde van het Lake District bevindt. Daar ligt mijn volgende BIG, de Hartside Cross, die eventueel te combineren valt met de Great Dun Fell. Wanneer ik de fiets op de top klaarmaak regent het volop en wordt het een natte afdaling richting Alston. Daar maak ik rechtsomkeer en weet perfect wat me te wachten staat. Deze Hartside Cross is langs deze zijde wel bijna 10km lang, maar zeker niet steil. Door de overvloedige regen wordt het toch afzien tot boven. De vergezichten tijdens het klimmen geven wel een mysterieuze indruk bij dit druilerige weer. Boven op de Hartside Cross houd ik het voor bekeken en rij niet verder naar de Great Dun Fell. Nat stap ik in de wagen en kom ik met blauwe lippen terug aan in de hotelkamer. Een bijzonder warm bad kan wonderen verrichten en .... ik zal deze klim niet snel vergeten...
Op dinsdag is het droog, maar bewolkt. We doen het rustig aan en vrouwtje Carine besluit om me te rijden naar de voet van de Fleet Moss. Het is een uurtje rijden naar deze klim , die gelegen is in de Yorkshire Dales en start in het gezellige dorp Hawes. Hier is vandaag de markt aan de gang , ideaal voor Carine die een bezoekje brengt. Ik maak me klaar en start in het dorp aan de 7km lange beklimming. De weg gaat stevig de hoogte in de eerste 500 meter, om daarna wat af te zwakken. Even verder wordt het vooral erg rustig en is genieten weer de boodschap. Iets over halfweg volgt het moeilijkste gedeelte, ik zie de klim voor me uit en dit stukje asfalt gaat tot 22% de hoogte in. Mijn klein MTB verzetje komt me weer goed van pas. Boven is het nog even rechtdoor, even later linksaf met nog een knik tot 20% , om daarna in een verlaten landschap terecht te komen van schapen, heide en hoogvlakte. Helemaal alleen is het wederom een subliem gevoel hier te zijn. De afdaling is snel verteerd en de lunch nadien smaakt overheerlijk in Hawes.
Woensdag 29 juli : laatste dag Lake District en topklim !
Onze dagwandeling is vandaag veruit de mooiste die we gedaan hebben. Vanaf ons hotel wandelen we 6 uur door en over de heuvels van de Cumbrian mountians. Met magnifieke vergezichten op bergtoppen en meren en een aangename 18° wordt het een topwandeling om nooit te vergeten. In de namiddag koester ik nog grote plannen en wil niet huiswaarts keren zonder de mooiste klim gedaan te hebben die een eindje verderop ligt, dus laad ik de fiets rond een uurtje of halfdrie op de wagen. Over de Kirkstone Pass en langsheen Penrith, om even later te parkeren in Kirkby Thore. Van daar uit zie ik de witte bol reeds in de verte blinken aan de horizon. Nu fiets ik op weg naar de "Great Dun Fell", met 848 meter de tweede hoogste berg van The Pennines en van Engeland. Deze klim is bijna 10km lang , en stijgt gemiddeld 7% met stroken tot 20%.
Na bijna 5km fietsen over rustige wegen draait de route in Knock linksop en kan het feest beginnen ! Er mag geen gemotoriseerd verkeer naar de top en dus is het zalig rijden , helemaal alleen. De zeer goed geasfalteerde smalle weg kronkelt langs mooie groene heuvels naar omhoog en de afmosfeer doet de rest. De lucht is "jachtig" en er dreigen regenwolken. Een lang recht stuk gaat sterk opwaarts tot aan een "Caddle Grid" waar ik even van de fiets moet om het hek te openen. Daarna volgt een eerste echte beproeving, waar het asfalt tot bijna 20% aantrekt.
Via een grote bocht naar rechts (die rond de top draait) gaat het daarna weer naar links en verdwijnt de witte bol op de top even uit mijn gezichtsveld. Even later staat me het zwaarste stukje te wachten , een strook tussen de 15 en de 20%. Twee wandelaars (de eerste mensen die ik hier zie) komen me tegemoet en het blijken Belgen te zijn! Een kort saluut vanop de fiets en weer verder omhoog,door een smalle groene kloof, die uiteindelijk naar links draait , waardoor de witte bol wel echt dichtbij komt. De laatste 1,5km kondigt zich aan , bij een volgende Caddle Grid kan ik even opzij en onverhard passeren. Nog even doorzetten, het is intussen wat beginnen regenen en daar is de top!
Ik zet me naast het gebouw en de grote witte bol en neem wat foto's. Het regent een beetje harder, de vergezichten zijn door de regen en de wolken een beetje belemmerd. Toch is deze klim echt wereldtop, zowel landschappelijk en zeker ook qua klimbeleving. Lang blijf ik niet boven (het is er fris en chilly, ongeveer 12°), tijdens de natte afdaling moet ik nog even stevig in de remmen voor een overstekend schaap. Simon Warren heeft overschot van gelijk in het tweede deel van de reeks "Another 100 greatest cycling climbs" , waar hij een kwotering geeft van 11/10 en stelt dat dit "The greatest climb in England" is . Een berg die me nog lang zal bijblijven. Wanneer ik terug beneden ben, kijk ik nog even naar de "grote witte bol" en is het intussen gestopt met regenen..... Een echte climax om in schoonheid te eindigen.
Foto's : zie de blogpagina op deze site .
Gpx files zijn op eenvoudig verzoek te verkrijgen. Stuur een mail naar : [email protected]
Cijfers Engeland:
Aantal gereden klims : 17 (waarvan 13 BIGS)
Aantal gereden kilometers:350,3
Aantal hoogtemeters : 6894