TUSSEN DE HOGE COLS IN BARCELONNETTE : 8 tot 15 JULI 2016 (ALPES DE HAUTE PROVENCE)
Kort na de middag vertrekken heeft ook zijn voordelen , alhoewel.... de passage op die vrijdag de 8ste juli in de vooravond in Luxemburg, leidde ons in een vrij lange file en iets te laat op ons doorreisadres in de Bourgogne. Samen met neef Kristof en diens compagnon Maarten waren we wel getuige van een schitterende zonsondergang net voor Dijon op de Autoroute du Soleil.... of hoe men op tien minuten tijd alle fileleed kan vergeten.
Het is even zoeken naar B&B "Les Clos des 4 Saisons" in La Rochepot , mede door de vallende duisternis. Uiteindelijk vinden we dit schitterende landdomein en geeft het zijn pracht helemaal prijs de volgende ochtend. Een glaasje wijn , niet te laat naar bed.......
Op zaterdag 9 juli trekken we na het ontbijt onze fietskleren aan voor de beklimming van de Mont de Séne . Vanuit Dezize-Les Maranges iets meer dan 3km lang. Aan de voet in het dorp gaat het stevig omhoog. De eerste 500 meter zijn aan meer dan +11% en .... semi verhard.... vanwege wegenwerken. Het voorwiel springt op en neer over de stenen en het ongelijk liggende wegdek. Ik had me de start van deze eerste klim toch een beetje anders voorgesteld. Wanneer de weg zich uit het dorp baant, gaat het landschap weer helemaal open en ontdekken we hoe prachtig de Bourgogne wel is. Even later staan we op deze mooie zomerochtend op de top.
Wanneer we een uurtje later de auto ingeladen hebben, was ons verblijf hier een beetje tekort. Zeker nog eens een "must do" , hier tussen Dijon en Beaune.
Vrij vlotjes bereiken we een kleine 6 uur later het in de Zuid Alpen gelegen Barcelonnette. Dit stadje ligt in een afgelegen vallei , tussen Gap en Italië. De weg om er naartoe te rijden leidt via Grenoble over een mooie rit van 3 uur door de bergen. Vooral het mooie Lac de Serre Poncon biedt enkele prachtige uitzichten. Onze verblijfplaats in Barcelonette is een heuse Mexicaanse villa (La Grande Eperviere) , met een vriendelijke Belgische eigenaar, dat beloofd.
De eerste ochtend in de Alpen begint veelbelovend. Boven het massief van Le Pain du Sucre straalt de zon volop. Op deze zondag 10 juli gaan we meteen naar de hoogst (geasfalteerde) pasweg van Europa, de Cime de La Bonette. Oorspronkelijk was de Col de La Bonette dat niet,maar de Fransen legden rond de kegelvormige top een lus , waardoor de top op 2802m ligt. Omdat we vanaf ons hotel kunnen starten en de rit niet te lang is , maken we deze keuze op de eerste dag. Toch heb ik twijfels: al meteen naar deze hoogte, gaat me dat geen parten spelen ? Geruststellend is wel dat de conditie optimaal is , door de vele fiets- én loopkilometers. We vertrekken langs de vallei van de Ubaye , richting Jausiers. De licht hellende aanloop van 10km is goed om in te bollen. Net voorbij het centrum van Jausiers staat het bord met de wegwijzer : "La Plus Haute d"Europe". Heel de tijd kijk ik mijn ogen uit : het is goed om terug te zijn in het hooggebergte, mijn biotoop, en het is weer veel te lang geleden. Adrenaline en enthousiasme zijn mijn deel: hier droom ik al enkele jaren van. Trouwens van alle cols in de buurt hier , die bijna allemaal boven de 2000 meter uitstijgen. Veertien jaar geleden reed ik de Bonette op langs deze kant met de familie en de wagen, toen op weg naar Isola 2000...
We laten ons fotograferen en hop de fiets op voor 21km klimplezier. De vallei van de Ubaye wordt kleiner , terwijl de brede en goed geasfalteerde weg de hoogte in gaat. Via enkele mooie bochten zie ik Jausiers liggen en het bergmassief richting Guillestre en Risoul daarachter. De zon en de blauwe lucht maken het plaatje compleet. Na het gehucht La Pregonde gaat de weg naar links en wordt smaller en bochtiger. Hier win ik snel hoogtemeters . Even later staat er een bord dat aangeeft dat ik me op 2000 meter bevind en achter me opent zich een schitterend panorama met de afgelegde route. Vanaf nu wordt het landschap veel ruwer. Heel de tijd geven de kilometerbordjes aan hoe hoog ik fiets en wat de stijgingspercentages zijn. Bij de 18de kilometer passeer ik twee kleine meertjes en iets later de verlaten Caserne de Restefond. Vanaf nu zijn er superlatieven te kort om de schoonheid van het landschap te beschrijven. Gelukkig blijven de percentages redelijk mild, meer dan 9% omhoog gaat het niet. Nadat er enkele mooie haarspeldbochten zijn bedwongen komt de kegelvormige top plots rechts in zicht. De volgende 1000 meter zijn zo goed als vlak , tot aan de vroegere pashoogte, waar het doorgaand verkeer langs moet. Het hoogst bereikbare punt ligt rechtsaf nog even verderop. Deze laatste kilometer is de zwaarste van heel de beklimming. Steeds linksop draaiend gaat het boven de 10%. Tussen de overgebleven sneeuw is het even intens klimmen, maar uiteindelijk haal ik met overschot de top ! Lichte euforie , want hier sta ik dan op de hoogst geasfalteerde doorgangscol van Europa .....Een gedenksteen rechts geeft de top aan , waar verschillende motards hun vehikel hebben geparkeerd. Het is genieten , maar ook fris . Een subliem uitzicht is de uiteindelijke beloning. Neef Kristof komt iets later ook boven en de begroeting is hartelijk. Op de afdaling richting Jausiers heb ik iets minder last van vliegen dan tijdens de beklimming , gelukkig maar. Kristof besluit om de Col de Vars op te rijden, ik zet aan richting Barcelonnete. De Vars deed ik al in 2008 op een bloedhete juli namiddag vanuit Guillestre, maar ook de zuidkant is van een niet te versmaden schoonheid. Ikzelf ga voor een stukje wielergeschiedenis deze namiddag en rij vanaf onze thuisbasis naar het skioord Pra Loup. Meestal hebben deze beklimmingen het etiket saai te zijn , ook zo voor deze 9km lange klim naar dit 1630 meter hoge skioord. De aanloop gaat naar de voet van de Col d'Allos, waarna de brede weg rechtsop draait en de eigenlijke klim begint. Hier eindigde de heerschappij van Eddy Merckx, hier verloor de beste wielrenner aller tijden de Tour de France in 1975. Vooral de laatste 4 a 5km zijn pittig aan 8 tot 10%, maar al bij al is dit geen lastige klim. Vreemd dat Merckx juist hier die Tour verloor aan Bernard Thevenet. Niet zover van de aankomstlijn herinnert een vorig jaar geplaatste boog aan die bewuste Tourrit. "Le Tombeur du Cannibale" zegt het opschrift en hemelt tegelijkertijd de prestatie van Thevenet op. Nog geen 2 kilometer later sta ik boven aan de finishlijn die de aankomsten weergeeft van de Tourritten boven op Pra Loup. Zoals de meeste skigebieden is ook dit oord zo goed als leeg in de zomer. Ik maak werk van de afdaling en na 86km en 2089 hoogtemeters zit deze eerste Alpendag erop .....
Maandag 11 juli : COL D'AGNEL.
Vandaag geeft de weersvoorspelling naar het einde van de dag toe kans op regen en onweer.. We maken dus al vrij vroeg in de ochtend werk van onze autorit naar Guillestre , dat we bereiken na het oversteken van de Col de Vars. Het is marktdag vandaag en we moeten even zoeken naar een parkeerplaats. Guillestre ligt zeer centraal, met mogelijkheden genoeg om te klimmen naar o.a. de Izoard en Risoul 1850. Eerstgenoemde fietste ik al enkele keren op , en laatstgenoemd skioord fungeerde anderhalve maand geleden nog als finishplaats van de Giro d'Italia. Onze focus ligt echter op de grenscol Agnel , ver in de vallei en het park van de Queyras. De weg ernaar toe loopt door de "Combe du Queyras " en de Gorges du Guil. Deze route is , wat mijn persoonlijke mening betreft, één van de mooiste die je in de Franse Alpen kan fietsen. Vanaf Guillestre gaat de weg vals plat omhoog langs rotsen, tunneltjes, watervallen en prachtige vergezichten door de wilde natuur. Schitterend om te zien , onvergetelijk, ook al is het derde keer dat ik doorheen deze kloof fiets. Na ongeveer 17km kan je links op naar de Col d'Izoard, maar wij rijden rechtdoor langs het Chateau Queyras. Vanaf hier klimmen we even aan iets meer dan 8% . Na het kasteel volgt in Ville Vieille rechts de afslag naar de Col d'Agnel (Colle dell'Agnello). De behoorlijk brede en goed geasfalteerde weg gaat onregelmatig omhoog tussen de 4 en de 7%. Bij de afslag en de passage door Molines-en-Queyras moet ik even op de pedalen gaan staan, maar voorbij het dorp wordt de vallei breder en blijft de klim milde percentages aangeven rond de 4%. Bijna zes kilometer kan ik rustig genieten van de omgeving. Het wegdek is in iets minder goeie staat en ook minder breed. Het echte werk kan beginnen, de Agnel heeft langs de Franse zijde een finale van bijna 7km aan 9% stijgingspercentage. Via enkele mooie bochten win ik snel hoogtemeters en wordt het berglandschap mooier en mooier. Waar zou Steven Kruijswijk hier gevallen zijn tijdens zijn Giro afdaling, vraag ik me af ? Aan de rechterkant gaat de vallei alsmaar meer in de diepte, terwijl de hoogtemeters toenemen. Er is niet veel verkeer op deze doorgangscol, wat het fietsen nog aangenamer maakt. Doserend overwin ik de steile passages en zie ik de top voor me liggen. Intussen is de zon verdwenen en duidt de thermometer slechts 10° aan op de 2744 meter hoge bergpas. Genietend van het uitzicht en de eeuwige sneeuw neem ik enkele foto's, de mooie Italiaanse zijde ligt in de mist. Niet lang daarna maak ik werk van de afdaling en die gaat snel. Een marmot zit langs de kant van de weg, rechtopstaand, maar ik daal te snel om te stoppen voor een foto. Even later passeer ik Kristof , hij moet nog enkele kilometers afzien vooraleer de top zijn deel zal zijn. Onderweg maak ik nog een stop voor een frisse cola en dan terug via de Combe du Queyras naar Guillestre. De dreigende wolken voorspellen niet veel goeds. Terug aan de wagen twijfel ik nog even , maar uiteindelijk ga ik niet meer naar Risoul 1850. Een terras in het oude centrum van Guillestre kan er wel nog af , en buiten enkele regendruppels blijft het droog voor de rest van de avond. Een vlotte terugreis over de Vars brengt ons terug aan het hotel.
REGENDAG: dinsdag 12 juli.
Het ziet er niet goed uit wanneer ik het weer bekijk vanuit mijn hotelkamer deze ochtend. Grijze wolken pakken bij elkaar boven de toppen die gisteren nog blonken in de zon. De verschillende weersites geven echter geen regen aan voor 11u.... Na het ontbijt snel dus de fiets op voor een dichtbij klim, die naar het skioord Super Sauze... 9km aan 5,5% met twee kilometer aan 9% , moet te doen zijn binnen het uur. De mooiste passage is bij de doortocht van het oude kerkje, ongeveer half weg. Na het dorp Le Sauze gaat het eenzaam verder omhoog tot boven in het godverlaten skioord. De paar buildings doen troosteloos aan en zijn leeg. Vanuit het westen wordt het echt wel donker en wil ik snel werk maken van de afdaling. Goed en wel 1 kilometer verder valt het water met bakken uit de hemel. Het wegdek is snel nat en tegen nog geen 30km/u daal ik af, zeer voorzichtig in de bochten. De regen kan ik niet voor zijn.... In Barcelonnette is het al bijna droog, maar ik besluit om alles te laten drogen en even platte rust te nemen. Het zal uiteindelijk toch nog een stuk tot voorbij de middag blijven doorregenen. Neef Kristof was begonnen aan de klim van de Col d'Allos , maar besloot vanwege het onweer op de pas al na 8km rechtsomkeer te maken. Ook hij komt uitgeregend terug het hotel binnen. Omstreeks 15u30 besluit ik nog even de benen los te gooien en een half uurtje te gaan trappen in de vallei.
Woensdag 13 juli: één van de mooiste ritten van de voorbije jaren.
Klimmen in Engeland vorig jaar was mooi, maar in niets te vergelijken met cols boven de 2000 meter... Die blijven uiteindelijk het summum. Vandaag geeft de zomer, gelukkig terug present. Via de Col de Larche (ook een mooie pas !) rijden we met de wagen naar Italië. In Vinadio worden de fietsen uitgeladen en klaargemaakt voor een ritje van 118km en uiteindelijk 3450 hoogtemeters (goed voor 6 en een half uur fietsplezier). Hier kijk ik al een tijdje naar uit. In 2002 logeerden we met het gezin in Isola 2000, aan de Franse kant van de Col de la Lombarde en maakten we een daguitstap naar deze vallei in Piemonte. Vandaag sta ik aan de voet van de Italiaanse kant van de Lombarda. Ik herinner me nog van de autorit uit 2002 dat de weg vrij smal was , maar van een uitzonderlijke schoonheid. Onder een zonnige blauwe hemel starten we net voor de klok van tien aan de 21km lange klim. De eerste meters gaan mooi omhoog via enkele haakse bochten en door het bos. De weg is goed onderhouden, vrij smal, maar breed genoeg voor het (weinig) passerende auto verkeer. Aan de rechterzijde baant de Pratolungo zich een weg door de vallei, links geven de bomen hun geheimen niet prijs. Na 7km wordt de vallei breder en supermooi. Het gesteente is van een okergeel-achtige kleur , heel apart. Hier maakt de klim enkele haakse bochten, waardoor er snel hoogte wordt gewonnen. Via een paar doorkijkjes krijg ik een schitterend zicht op de afgelegde weg. De klim houdt nu wat in , deze "tussen vallei" stijgt maar een paar procentjes waardoor het even ten volle genieten is van deze prachtige natuurcol. Een afslag naar links kondigt daarna een steiler stuk aan . Op dit kruispunt kan je ook rechtdoor naar het heiligdom Sant Anna di Vinadio, waar Vincenzo Nibali op 28 mei de rit én de Giro won. Ik bevind me dus op heilige wielergrond en krijg er spontaan kippenvel van. Dit is niet dromen, maar werkelijkheid ! Het zwaarste stuk van de Lombarda volgt, maar al snel gaat het landschap open en zijn de laatste 3 km weggefietst aan 4%. Hier is het genieten, moeilijk te beschrijven, maar ik waag een poging. Enkele bergmeertjes, fantastisch gekleurde rotsen, bergformaties, een weids uitzicht, rechts in de verte Sant Anna Di Vinadio en voor me de eigenlijke top. Dit bij een wolkenloze hemel... ik waag me even in de hemel... Op de top wordt het vergezicht nog indrukwekkender, vooral langs de Italiaanse kant die ik zonet beklom. Het is voor mij ook een vleugje nostalgie, want naast een wandeling op de top, liep ik ook enkele keren van Isola 2000 de laatste 5km tot boven in 2002, een zeer fijn weerzien dus. Even tijd nemen , genieten én foto's maken.
Gezapig vat ik de afdaling aan tot de afslag naar het heiligdom van Sant Anna di Vinadio. Dit waren ook de laatste kilometers van de zegetocht van Nibali anderhalve maand geleden. Vanaf de afslag op de Lombarda gaat de weg terug de hoogte in voor 3km. En steil is hij zeker. Aan een gemiddelde van 9 en uitschieters tot 13% kon Vincenzo zijn voorsprong nog wat uitbouwen en zich verzekeren van Giro winst. Mijn droom was al jaren om hier nog eens terug te komen maar dan per fiets en aangekomen op de top keek ik rond naar de schitterende bergen vol ontroering. Tijd voor een verfrissing en een terrasje dus. Spijtig dat de souvenirshop gesloten is tot 14u. Geen tijd om daarop te wachten. Een Italiaanse dame vereeuwigt me met de Giro banner die tegen de muur hangt en met spijt in het hart verlaat ik Sant Anna om verder af te dalen richting vallei. In de Valle Stura di Demonte is het intussen een pak warmer geworden. Lichtjes afdalend gaat het nu naar Demonte voor de klim van " Il Fauniera". Aan de voet staat er op de wegwijzer: "Colle Fauniera- Colle dei Morti" 25km, dat belooft niet veel goeds. Bovendien is het warm, de temperatuur flirt met de 30° in de vallei. De eerste kilometers stijgen breed en gezapig omhoog vanuit Demonte. Bij het verlaten van het stadje wordt de weg supersmal en het asfalt niet veel soeps. Ik rijd de lange vallei in richting San Giacomo en bij het volgende dorpje worden de bidons terug gevuld met water aan een fontein. Het is nodig, want het zweet gaat alle kanten uit. Naarmate ik hoogtemeters maak, wordt het landschap mooier. Voorbij San Giacomo is het vanaf nu gewoonweg verbluffend mooi klimmen ! De hitte zorgt ervoor dat de drinkbussen sneller leeg zijn dan verwacht. Nadat de weg 1 auto breed wordt begint de echte klim. Hier stijgt de col 1km lang aan 11% gemiddeld ! Een laatste stopplaats vind ik bij de Rifugio Carbonetto. Het is niet mijn gewoonte een pauze te nemen tijdens het klimmen, maar vers water en een cola kunnen wonderen doen. De baas van de hut kijkt me een beetje verbaasd aan wanneer ik me aanbied voor de verfrissing. Ik vraag hem in mijn beste Italiaans hoever de top nog weg is , blijken er nog 7 moeilijke en warme kilometers aan te komen aan een gemiddelde van meer dan 9% . Hij stelt me ook voor om één van zijn elektrische MTB's te nemen (die er verhuurd worden) , ik antwoord vriendelijk van nee. Op mijn 34/28 zet ik snel mijn weg voort. De klim klautert op een uiterst smalle weg links een nieuwe schitterende vallei in. Via enkele prachtig breed uitgewaaide bochten maal ik de hoogtemeters af. Boven moet ik rechts op naar het laatste stuk op een kam. Links is er een schitterend vergezicht, rechts van mij zie ik bijna de hele route liggen die ik het laatste uur afwerkte. Wat een klim ! De natuur is hier van een onnavolgbare schoonheid. Massale rotsformaties wisselen af met groene Alpenweiden. Het laatste stukje weg naar de top gaat minder fel omhoog , zodat ik nog meer kan genieten van de uitzonderlijke natuurpracht. Rechts rij ik voorbij een reusachtige rotsmassa, waarna de weg lichtjes naar links afbuigt en onverwacht de top daar is ! Vol van ontroering en met kippenvel zet ik me bij het grote monument van Marco Pantani. Nog geen 5 seconden later besef ik dat er niemand anders is op de top, enkel de zachte zomerwind die hier waait in dit uitgestrekte berglandschap. Van de andere kant komt er even later een fietser aan. Spontaan neem ik enkele foto's. Het blijkt een Welshman te zijn. We nemen wat foto's van elkaar bij het Pantani monument en blijven nog een tijdje op de top. De tijd is hier altijd te kort om alles te zien, maar de afdaling wenkt. Via de smalle weg waar ik van kwam zet in de trip in naar beneden en stop regelmatig om de bergen te vereeuwigen. Na zowat 2 kilometer stop ik bij een Deense mobilhome die heel de tijd tijdens de beklimming achter mij is gebleven. De weg was gewoon te smal voor hem om deftig voorbij te steken. Ik bedank het Deense koppel voor hun geste en krijg prompt felicitaties en een cola cadeau. Er zijn nog zeer aardige mensen op de wereld, dit doet deugd. Ik neem afscheid en daal verder af. Nog iets later kom ik neef Kristof tegen , die nog effe mag klimmen. Zichtbaar genietend wijst hij me op enkele vergezichten. De lange afdaling richting Demonte is ingezet en gelukkig is het erg rustig op de smalle weg. In de vallei moet ik nog een 11km vals plat terug naar de parking. Uiteindelijk is dit best nog een beetje zwaar. De autorit richting Barcelonnette voert ons weer bij avondlicht over de Col de Larche en bij thuiskomst wordt er heerlijk geklonken op de schitterende fietsdag.
Donderdag 14 juli : Rondrit over Allos / Champs / Cayolle : 121km (3207 hoogtemeters).
Nationale feestdag in Frankrijk. Ideale dag voor een koninginnerit. 's Morgens twijfel ik nog even of een zomer-koerstruitje alleen wel genoeg gaat zijn , want in de vallei is het slechts 14° C..... Iets na 9u zet ik aan voor het historische rondje door het Parc National du Mercantour over 3 cols. Ik start in tegenwijzerzin en rij naar de voet van Pra Loup, maar deze keer rechtdoor , waar het bord aangeeft dat de Col d'Allos "ouvert" is. De noordzijde is 20km aan gemiddeld bijna 6%, een goeie opwarmer. Al snel rij ik naast een mooie rotswand met aan de linkerzijde zicht op de Gorges du Bachelard. Maar het is fris , ik krijg het niet warm en zelfs kouder naarmate de klim vordert. Dichter bij de top wordt het landschap ruwer en mooier. Gelukkig is er niet veel verkeer , de Fransen zullen allicht bij de familie hun feestdag aan het vieren zijn. De top ligt in een linkse bocht, nog steeds heb ik het niet echt warm, maar neem wel even de tijd voor wat foto's. Snel het (dunne) windjack aan en de lange afdaling aanvatten richting Colmars. De laatste kilometers van de klim langs de zuidzijde zijn mooier en uitgestrekter en vooral bochtiger. Ik krijg het echt koud, op de top was het amper 8° en probeer werk te maken van mijn afdaling. Bijna verkleumd rij ik het skidorp Allos binnen. Daar zie ik een sportwinkel die open is , maak de eigenaar duidelijk dat ik een ondershirt wil kopen en even later kan ik opnieuw vertrekken met extra kledij aan.Nochtans is de zon wel van de partij vandaag. De afdaling die volgt naar Colmars is vanaf nu lang en saai. Net voor het dorp, waar de festiviteiten volop aan de gang zijn , moet ik links een smalle weg op , richting Col des Champs. De eerste kilometers hakken er meteen in en eindelijk kom ik op temperatuur... Gedurende 12 a 13km gaat de klim via enkele steile bochten door het bos de hoogte in. Vrij snel daarna opent er zich een schitterend panorama met steengletsjers die je kan vergelijken met die van de Izoard of de Hahntennjoch in Oostenrijk. Het wegdek heeft in deze laatste 4 kilometer zijn beste tijd wel gehad. Gelukkig moet ik langs deze kant niet naar beneden, want het is moeilijk om alle putten te omzeilen. Er volgt zelfs een strook kiezel en onverharde weg. Bijna op de top gaan de percentages milderen tot vals plat, maar de uitzichten zijn overweldigend in dit stuk van de Champs. Vrij onverwacht staat even verder het bord dat de top markeert. De afdaling langs de oostzijde , die ik dadelijk ga nemen , is één van de mooiste van de laatste jaren. Langs deze kant is de weg breed en uitstekend geasfalteerd. Via talrijke brede bochten slingert de weg zich als een slang naar beneden. Het is eindelijk wat warmer geworden en dit is genieten met een grote G. Aan het einde van de lange afdaling ligt het dorpje Saint Martin d'Entraunes. Aangezien mijn nieuw ondershirt cash betaald is, heb ik enkel nog 5 euro en mijn bankkaart op zak. In dit klein bergdorpje is er geen bank zo zal blijken , enkel één bar . Daar stop ik en mijn laatste 5 euro zijn goed voor een koffie en een pannenkoek. Hopelijk genoeg voor de laatste 60km en één col te gaan. Het eerstvolgende dorp waar ik geld kan afhalen is namelijk 10km verderop in de andere richting (Guillaumes). Nog twee sportrepen bevinden zich in de achterzak, dat moet volstaan. Snel de bussen gevuld aan de plaatselijke fontein en daarna de lange vallei naast de Var in richting Col de la Cayolle. Het blijft vrij rustig qua verkeer, dat kan me alleen maar bekoren. De eerste 5km gaan egaal aan 4%, spieren op spaarmodus. Vanaf het bord dat aangeeft dat de col open is(net voorbij Entraunes) begint de echte klim. Via brede bochten trek ik me omhoog , langs schitterende zwarte rotswanden, die door de tand des tijds geërodeerd zijn, heel apart. Aan de linkerzijde bevindt zich het massief van de Mont Pelat met ruwe en nog half beboste groene hellingen. De twee tunnels die door de rotswanden gaan maken het geheel nog aantrekkelijker. Even later passeer ik een bord dat aangeeft "Source du Var", de bron van één van de belangrijke rivieren hier in de streek. De finale wordt ingezet en de klim gaat niet meer onder de 8%. Dit laatste stukje is nog zwaar, vanwege derde col van de dag, maar van een verbluffende schoonheid. Ik rij door tot op de top zonder een foto te nemen van dit laatste stuk, daar krijg ik later spijt van. Aan het bord dat de top aangeeft op 2326m hoogte volgt er een verbroedering met wielrenners uit het nabijgelegen stadje Gap. De sfeer boven op een col kan je vergelijken met de sfeer na een stevige loopwedstrijd. Het gevoel en de voldoening van de klim te hebben overwonnen, overstijgt alles. Afdalen doe ik langs de noordkant, richting Barcelonnette om het rondje af te maken. Met de strakke noorderwind blijft het een frisse dag boven de 2000 meter. De laatste kilometers gaan langs de Gorges du Bachelard. Een schitterend stukje natuur , dat de vergelijking met de Gorges du Verdon en de Combe du Queyras zeker kan doorstaan. Neef Kristof en Maarten klommen langs deze kant naar de top, spijtig dat het onze laatste dag is , want de Cayolle is langs beide zijden van een onbeschrijfelijke schoonheid en zeker de mooiste in dit gebied van de Franse Alpen. Na bijna 6 uur en 30 minuten klimplezier rij ik Barcelonnette binnen. In het smalle winkelstraatje is het gezellig druk. Een goeie tas koffie en de zon op mijn bol doen wonderen op deze Quatorze Juillet. 's Avonds "vieren" we het einde van deze prachtige fiets zesdaagse in één van de mooiste streken van Frankrijk. Een prachtige avond , later overschaduwt door één zot die in Nice onbegrijpelijke dingen doet met een vrachtwagen..
De dag daarop rijden we veilig terug naar de vlakke Kempen.
Totaal aantal fietskilometers: 457 : Totaal aantal gefietste hoogtemeters: 11556.
Klik onderaan op de foto's voor groter formaat en extra info ( Opgelet ! Twee aparte fotogalerijen)
Gpx files of info opvragen kan altijd via : [email protected]